یادداشت شریفه محمدی، محکوم به اعدام، از زندان: «باید زندگی کرد و امیدوار بود»

یادداشت شریفه محمدی، محکوم به اعدام، از زندان: «باید زندگی کرد و امیدوار بود»

 شریفه محمدی، فعال کارگری که به اعدام محکوم شده است، با انتشار یادداشتی از داخل زندان خطاب به پسرش، جزئیاتی از روند بازجویی و چگونه باخبرشدن از حکم اعدام خود را شرح داده است. 

در این یادداشت که «کمپین دفاع از شریفه محمدی» آن را منتشر کرده، خانم محمدی می‌گوید مسئولان زندان «دو ماه فرصت داشتند تا تأیید حکم اعدام را به من ابلاغ کنند، اما اعلام نکردند تا ساعتی قبل از ملاقات با همسر و فرزندم، در روز تولدش».

شریفه محمدی آذرماه ۱۴۰۲ بازداشت شد، در تیرماه ۱۴۰۳ شعبۀ اول دادگاه انقلاب رشت او را به اتهام «بغی» به اعدام محکوم کرد، مهر ۱۴۰۳ دیوان عالی کشور این حکم را نقض کرد و ۲۴ بهمن ۱۴۰۳ شعبۀ دوم دادگاه انقلاب رشت بار دیگر او را به اعدام محکوم کرد.

خانم محمدی در یادداشتش بار دیگر تأکید کرده در دوران بازجویی تحت شکنجه برای اعتراف دروغین علیه خود فرار داشته و خطاب به پسرش نوشته است: «بعد از گذشت دو ماه در انفرادی زندان سنندج، چند روز مانده به انتقال به رشت، وقتی مأمور ادارۀ اطلاعات آینه‌ای را روبه‌رویم گرفت تا خودم را ببینم، انگار غریبه‌ای را در آینه دیدم که سه ماه بود تصویری از خود ندیده بود. سریع آن را با دست کنار زدم. مأمور خواست فقط به من نشان دهد که از کبودی چشم و صورتم چیزی بر جا نمانده است.»